ေလလိႈင္းေလးထဲက အားေဆးတစ္ခြက္...

         

 တစ္ကိုယ္လံုးနာက်င္ကိုက္ခဲျပီး ဖ်ားေနတ႔ဲ ေန႔လည္ခင္းေလးတစ္ခုမွာေပါ႔ ။

 ႏိုးတစ္၀က္အိမ္မက္ေတြန႔ဲ ေျခာက္ျခားေနတ႔ဲအခ်ိန္မွာပဲ ဖုန္းသံတစ္ခုက 

အိမ္မက္ထဲကို တိုး၀င္လာပါတယ္ ။ မ်က္လံုးမဖြင္႔မိပဲ ဖုန္းလက္ခံ

လိုက္တ႔ဲအခ်ိန္မွာ “မာမီေနေကာင္းလား”တ႔ဲ ။ ဘယ္လိုေခၚလိုက္မွန္း

ေသခ်ာမၾကားတာမို႔ ဘယ္သူလဲဆိုေတာ႔ “မာမီလို႔ေခၚတ႔ဲသူငယ္ခ်င္း

 ဘယ္ႏွစ္ေယာက္ရွိလို႔လဲ” တ႔ဲ ။ ပရဟိတေဆးခန္းေလးမွာ ခင္ခ႔ဲတ႔ဲ

မိတ္ေဆြေလးပဲလို႔ သတိရလိုက္ပါတယ္ ။ ထူးထူးျခားျခားသူန႔ဲ စေတြ႔ေတာ႔ 

စကားမ်ားေတာ့မလိုျဖစ္ခဲ့တာေလး မွတ္မိပါေသးတယ္ ။ “ေဆးခန္းကို 

ပံုမွန္လိုက္မလားလို႔ ေမးမိတုန္းက သူက မအားဘူးတ႔ဲ ။ အားမွေျပာတာပါဆိုေတာ႔ 

အမက ဒီေဆးခန္းရဲ႕ ဘာလဲတ႔ဲ ။ ဘာမွမဟုတ္ပါဘူး ။ အမလည္း 

မန္ဘာတစ္ေယာက္ပါပဲ ဆိုေတာ႔……အမက သံေယာဇဥ္ 

အရမ္းၾကီးေနလို႔ပါတ႔ဲ ။” ထူးျခားတာက မအားဘူးလို႔

 ေျပာခဲ့တ႔ဲသူတစ္ေယာက္က ေနာက္ပိုင္းမွာ ေဆးခန္းကို ပံုမွန္

 ေရာက္ျဖစ္ျပီး ဝိုင္းကူေနခဲ့ေပမယ့္ ကိုယ္ကေတာ႔ ကိုယ္ေရးကိုယ္တာ

 ျပသနာေတြၾကားမွာ နစ္မြန္းေနခ႔ဲရျပီး ေဆးခန္းေလးနဲ႔လည္း 

အဆက္အသြယ္ ျပတ္ေနခဲ့ရပါတယ္။ ကိုယ္တိုင္ ေဆးခန္းေလးကို

 ျပန္လိုက္ႏိုင္တဲ့ ရက္ၾကမွပဲ သူနဲ႔ႏႈတ္ဆက္ စကားေျပာျဖစ္ရင္း 

“အမတို႔က စက္မႈဇံုနားမွာေနတာေလ” ဆိုေတာ႔ “အမမွ မဖိတ္ဘူးတာတဲ့“ 

တ႔ဲ ။ ဒီလိုန႔ဲပဲ ရန္ျဖစ္မလို ျဖစ္ခဲ့ရတဲ့သူနွစ္ေယာက္ ေနာက္ပိုင္းမွာ 

ရင္းႏွီးတဲ့ ပရဟိတမိတ္ေဆြေတြ ျဖစ္လာခဲ့ပါတယ္ ။

 ရႈပ္ယွက္ခတ္ေနတ႔ဲ အလုပ္ကိစၥေတြၾကား ၊ မိသားစုျပသနာေတြ

ၾကားမွာ ကိုယ္က ေဆးခန္းေလးန႔ဲ ေ၀းသြားျပန္ပါတယ္ ။ တစ္ရက္ေတာ႔

 သူျပန္ေတာ႔မယ္တ႔ဲ။ လာႏႈတ္ဆက္ပါတယ္။ သူ႔ကို ရယ္ရယ္ေမာေမာန႔ဲပဲ

 ႏႈတ္ဆက္ ဧည္႔ခံခ႔ဲပါတယ္။ သူက “အမစိတ္ပင္ပန္းေနတ႔ဲ အေၾကာင္းေတြ

 ၾကားပါတယ္တဲ့ ။ အမ ေျပာမျပရင္လည္း ကၽြန္ေတာ္နားမေထာင္ေတာ႔ပါဘူး”

 လို႔ စိတ္မေကာင္းစြာ ေျပာလာတာ့ ကိုယ္ကလည္း ျပန္မစဥ္းစားခ်င္လို႔ “

ေျပာျပလို႔လဲ ဒဏ္ရာအသစ္ျဖစ္မယ္႔ ကိစၥေတြ အမ မေျပာခ်င္ေတာ႔ပါဘူးကြယ္” 

လို႔ပဲ ႏႈတ္ဆိတ္ေနခဲ့လိုက္ပါတယ္ ။ ဒီလိုန႔ဲ သူလည္း သူတာ၀န္က်တ႔ဲ

ဆီကို ျပန္သြားခ႔ဲပါတယ္။ အလုပ္ရဲ႕ အဆင္မေျပမႈ ၊ ဖိစီးမႈေတြၾကားမွာ

 လူေတြကို စိတ္လည္းပ်က္ ကိုယ္တိုင္လည္း အားငယ္လာခ႔ဲပါတယ္ ။

 ကိုယ္ဘာသာျပန္သံုးသပ္မိပါတယ္ ။ ကိုယ္ေတာ႔ စိတ္ဖိစီးမႈဒဏ္ကို

 မတြန္းလွန္ႏိုင္တ႔ဲ အေျခအေနေရာက္ေနခ႔ဲျပီလို႔ ။ အဓိက ျပသနာက

 လူေတြကို ကိုယ္မယံုခ်င္ေတာ႔တာပါပဲ။ ဒီလိုနဲ႔ပဲ စိတ္ဖီးစီးမႈေတြ ၊

 မြမ္းၾကပ္မႈေတြနဲ႔ အတူ ေန႔ရက္ေတြကို ျဖတ္သန္းခဲ့ရပါတယ္ ။

  တစ္ေန႔ေတာ့ သူ႔ဆီက ဖုန္းဝင္လာခဲ့ပါတယ္ ။ သူ႔ကို ဘာလို႔ဖုန္းဆက္တာလဲ

 ေမးေတာ႔ “ကၽြန္ေတာ္ စေတြ႔ခ႔ဲတ႔ဲ သူငယ္ခ်င္းေလးက သိပ္ကို 

ဖ်တ္လတ္တက္ၾကြတ႔ဲ အျမဲျပံဳးေနတတ္တ႔ဲသူေလ။ ကၽြန္ေတာ္ ျပန္မယ္လို႔ 

လာႏႈတ္ဆက္ခ်ိန္မွာ တကယ္႔ကို မျမင္ရက္စရာ စိတ္ဓါတ္က်ေနတ႔ဲသူ

တစ္ေယာက္ျဖစ္ေနခ႔ဲတာ စိတ္မေကာင္းလို႔တ႔ဲ ။ အမ သိလားတ႔ဲ ။ 

ဒီအခ်ိန္မွာ အမရဲ႕ ခြန္အားေတြ ဆံုးရံႈးေနျခင္းက အမကိုလည္း နစ္နာေစတယ္ ။ 

အမလုပ္ေနတဲ့ ပရဟိတအလုပ္၊ အမ ကူညီေနတ႔ဲသူေတြကိုလည္း

 နစ္နာေစတယ္တ႔ဲ ။ အမဘာလို႔ ခြန္အားေတြကို အလဟသ ျဖစ္ေစေနခဲ့တာလဲ

 ဆိုတာ ကၽြန္ေတာ္သေဘာမေပါက္ဘူး ။ အမကို အရင္လို ျပန္ျဖစ္ေစခ်င္တယ္ ။

 အမေဘးနားမွာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ပရဟိတေမာင္ႏွမေတြ ရွိေနတယ္ေလတ႔ဲ ။”

 သူန႔ဲ တစ္နာရီေလာက္ဖုန္းေျပာရင္း ကိုယ္လဲ ငိုမိပါတယ္ ။ ကိုယ္႔ေဘးမွာ ကိုယ္႔ကို 

နားလည္ေပးတ႔ဲသူေတြ။ ကိုယ္႔ကို လိုအပ္ေနတ႔ဲသူေတြရွိေနတယ္ဆိုတာ

 ကိုယ္ဘာလို႔ေမ႔ေနခ႔ဲပါလိမ္႔ ။ ေက်းဇူးပါသူငယ္ခ်င္းရယ္ ။ သူငယ္ခ်င္းရဲ႕ 

တစ္နာရီစာေလာက္ေပးခ႔ဲတ႔ဲ Phone Call တစ္ခုက ကိုယ္႔ေ၀ဒနာေတြကို

 သက္သာေစတယ္ ။ ကိုယ္႔ရဲ႕ စိတ္နာက်င္မႈေတြကို ေလ်ာ႔ပါးေစခဲ့ျပီး

 စိတ္ခြန္အားေလးေတြ ျပန္လည္ရရွိခဲ့ပါတယ္ ။ ကုိယ္စိတ္မြမ္းၾကပ္ေနခဲ့တဲ့

 အခ်ိန္ေတြမွာ အဆင္မေျပမႈေတြ ၊ စိတ္ဖိစီးမႈေတြကိုပဲ အာရံုစိုက္ေနခဲ့ျပီး

 ကိုယ္ခ်စ္တ႔ဲသူေတြကို ဘာလို႔ေမ႔ေနခ႔ဲပါလိမ္႔ ။ အထူးသျဖင္႔ ကိုယ္႔ကိုခ်စ္တ႔ဲ

သူငယ္ခ်င္းေတြကို ကိုယ္ဘာလို႔ လ်စ္လ်ဴရႈခ႔ဲမိပါလိမ္႔ ။ အစစအရာရာအတြက္ 

သူငယ္ခ်င္းအားလံုးကို ကိုယ္ေတာင္းပန္ပါတယ္ ။ ကိုယ္ မင္းတို႔ရဲ႕

 ကမၻာေလးထဲမွာပဲ ေနပါ႔မယ္ ။ “စိတ္မြမ္းၾကပ္မႈေတြ ျပည့္ႏွတ္ေနတဲ့ 

ကမၻာငယ္ကေန သူငယ္ခ်င္းေတြ ေပးတဲ့ စိတ္ခြန္းအားေလးေတြနဲ႔အတူ 

အျမန္ဆံုး လြတ္ေျမာက္ေအာင္ ကိုယ္ၾကိဳးစားပါ႔မယ္” လို႔ အားလံုးကို 

ကတိေပးပါတယ္ကြယ္…..

မွတ္ခ်က္ ။     ။ အမတစ္ေယာက္၏ ခံစားခ်က္ပံုရိပ္ေလးကို ေမာင္ႏွမ ႏွစ္ေယာက္ ခံစားေရးဖြဲ႔ထားျခင္း သက္သက္သာ ျဖစ္ပါသည္ ။